Poezja pogodnej codzienności
Jak wskazują badania, poezję czytamy coraz rzadziej. Co prawda, w dobrym tonie jest posiadanie na półce w pokoju gościnnym kilku tomików poezji, jednak gdy sięgnąć po nie, zazwyczaj kartki są jeszcze posklejane po przejściu gilotyny w drukarni.

Adam Ziemianin ląduje na księżycu
Nasze życie jest i takie, i owakie. Śmiech i płacz. Karnawał i post. W liryce Adama Ziemianina karnawał to czas podróży, post - czas modlitwy.

Poeta z Krainy Łagodności
Przez lata mieszkał pod niebem, na Poddaszewie przy Krupniczej, w słynnym domu pełnym pisarzy, w którym narodziły się najpiękniejsze strofy mistrza Konstantego Ildefonsa. A Kraków, oswojony, własny, zamieszkał w Ziemianinowych wierszach.

BIL

Poeta biesiadny

 

Poezja z gór

Na sesji dziennikarskiej w Krynicy Górskiej spotkaliśmy jednego z najbardziej znanych poetów współczesnych, Adama Ziemianina.

Codzienne stawanie na głowie
Poezja odchodzi do lamusa. Przynajmniej w Polsce media wykreowały wśród odbiorców modę na zachodni styl życia. Nie ma w nim miejsca na zaspokajanie potrzeb wyższego rzędu. Poeci żyją dzięki pisaniu tekstów piosenek lub pracy w redakcjach gazet.

  Tygodnik Powszechny 

B. Rudnicki – recenzja „Pod jednym dachem” /w:/ Tygodnik Powszechny 1978/28, s.6

(…) Przede wszystkim rozszerza się krąg poetyckich penetracji: obok domu, rodziny, Nowosądecczyzny pojawia się Miasto, jego porządek i prawa. Tworzy się pełna napięć opozycja: Dom – Miasto.

Sfera Miasta to sfera zagrożenia, tempa życia niszczącego odwieczne, elementarne wartości etyczne. Pomiędzy tymi strefami żyje bohater wierszy Ziemianina: zmuszony do życia w Mieście – tęskni do świata Domu.

(…) Wybierając miejsce i sposób życia, trzeba odnaleźć w nim także strony dobre, to pierwszy warunek.

(…) Połączenie zachwytu nad powszedniością ze swoistą franciszkańską filozofią życia – tworzy atmosferę wierszy Ziemianina.

(…) Poezja Ziemianina jest na swój sposób „realistyczna” (…) oznakowana wieloma konkretnymi szczegółami topograficznymi: to Nowosądecczyzna i Kraków. To samo można powiedzieć o emocjonalnym, psychologicznym „krajobrazie” liryki Ziemianina. Poeta porusza się między stanami i uczuciami, jakich doświadcza każdy, wśród spraw miłości, czasu, śmierci, (…). Dramatyzm (…) nie narusza podstawowych praw rządzących światem, nie zmienia Colasowskiej postawy poety (…).

Tygodnik Kulturalny

Marta Kucharska, XYZ – recenzja „W kącie przedziału” /w:/ Tygodnik Kulturalny 1983/3.

[Podmiot liryczny] widzi miasto jako przybysz, jak pionier, który oswaja nowe terytorium; wychowany w atmosferze intymności małych skupisk ludzkich, nowy teren oswaja przez wyszukiwanie znanych już sobie elementów. (…)

[Dom] to jeden z toposów literackich, ale tu ledwo kilka wierszy, tęsknota do swojego miejsca; ale i ukojenie wędrowca, który jest bardzo zmęczony, docenia wartość intymności, jaką daje nam świadomość istnienia ścian, wśród których jesteśmy u siebie. (…)

[Wiersze] są bardzo piękne i dobrze robią na duszę.

Kultura

Anna Borowa – recenzja „Nasz słony rachunek”, „Dwoje na balkonie” /w:/ Kultura 1989.

- mit wiejskości i mistyka oswojonej ziemi przestały pełnić rolę ożywczego źródła
- względność wszechrzeczy; potrzeba transcendencji
- „bandażowanie” miejsc bolesnych po szalejącym złu
- tragizm ludzkiej egzystencji – wcześniej niedostrzegany czy odpędzany?

Życie Literackie

M. Hałaś, Obrachunki /w:/ Życie Literackie 1989/29, s.10

Ziemianin, związany z krakowską grupą Tylicz, pozostawał zawsze jakby na uboczu wszelkich sporów ideowych pokolenia, do którego metrykalnie był przypisany. Taka – rzec by można outsiderska - postawa była szczególną formą manifestu literackiego: dla niego najważniejsza była poezja i wartości, jakie ze sobą niosła (…) zanurzona w sprawach dnia powszedniego, spokojna i wyciszona, będąca pochwałą „małego miasteczka” (…), przekonuje, iż prawdy uniwersalne wypowiadać można także patrząc z perspektywy bardzo zwyczajnej, codziennej czy nawet szarej.
(…)
Ma w sobie bowiem Ziemianin także coś z ludowego wesołka – prześmiewcy i ta nuta często miesza się z niebanalną refleksją.