Dlaczego Jerzy Harasymowicz?

Znajomość z Harasymowiczem- w październiku 1970r. za jego namową Ziemianin przystępuje do grupy poetyckiej Tylicz, założonej przez Gizellę, Torbusa i Warzechę- studentów polonistyki UW.

Zachwycenie się poetyką Harasymowicza- Ziemianin nie był jej spadkobiercą, ale traktował Harasymowicza jak mistrza; Tylicz był pod wrażeniem Baru na stawach; traktowali H. jako swego sprzymierzeńca i duchowego opiekuna; już wtedy Harasymowicz za Nową Falą tracił popularność
(wg Pieńkosza, Tygodnik Kulturalny 1981/2)

Harasymowicz- wieszcz Muszyny- (wg Kaziemierza Wyki /w:/wstęp do tomiku Zielnik, 1972 albo K.Wyka: Urzeczony; Jerzy Hrasymowicz- przeszły i obecny /w:/ tegoż: Rzecz wyobraźni, 1977) a wiadomo, że tutaj urodził się Ziemianin, z tym też miejscem wiąże swoje wspomnienia z dzieciństwa, przyznaje też, że Muszyna ukształtowała jego wyobraźnię artystyczną poprzez to, że tam przeżywał swoje pierwsze zachwyty nad światem;
/patrz: A. Ziemianin: Muszyńskie ślady obecności Jerzego Harasymowicza /w:/ Almanach Muszyny 2000; A. ziemianin: Region Muszyński w literaturze i poezji /w:/ A.M. 1992./
Harasymowicz poznał "państwo muszyńskie" w latach 1949-1951, będąc adeptem w zawodzie leśnika, uczniem Liceum Leśnego w Limanowej. Malownicze miasteczko nad Popradem tak mu się spodobało, że po ukończeniu praktyk nie wrócił do Limanowej, ale spędził w Muszynie jeszcze kilka miesięcy, włócząc się po okolicznych lasach i pagórkach. Muszyna odegrała także ważną rolę w późniejszym życiu poety- powracał tu wielokrotnie jako znany już poeta, częstymi gośćmi bywali również inni członkowie Muszyny- założonej przez niego grupy poetyckiej w 1957 roku. Muszyna na wiele lat stała się centrum jego poetyckiego świata, była miejscem, od którego rozpoczął poznawanie całej Łemkowszczyzny.
Szczególnie łączący twórczość dwóch poetów jest wspólny motyw Muszyńskiej Arkadii, której centrum zajmuje dom; po tej Arkadii cały czas się wędruje- dokonuje się swoista ekspansja muszyńskości, domowości, arkadyjskości.

Makatka i bukolika- obydwaj poeci byli pomysłodawcami nowych gatunków lirycznych, które łączy odcień domowości i arkadii.
Zbiór Ziemianina Makatka z płonącego domu (1985) po raz pierwszy przywołuje stereotyp makatkowy.
/w:/ Żurakowski: Poezja domu; Odra 1987/2.
W makatce aksjologia daje znać w makatkowych napisach- okruchach dawnej moralności i obyczajowości- np. zgoda buduje, niezgoda rujnuje. To nowy gatunek (obok ballady, antyfony, piosenki), forma estetycznego dystansu wobec życia, konserwatyzmu własnych przyzwyczajeń i upodobań, ta forma estetyczna umożliwia uporządkowanie osobistej przeszłości i życie bez dominującego poczucia zagrożenia bezpieczeństwa.
wg Czubały /w:/ Życie Literackie 1986/16.
Bukolika występuje na początku Baru na stawach, najbardziej arkadyjskiego cyklu utworów- regularne kwartyny, pogodne i nostalgiczne obrazy, antyurbanistyczne wątki, akcenty anarchiczne, tematyka stricte ekologiczna.