Współczesna młoda poezja, i zaraz pytanie: indywidualność czy działanie zbiorowe? Pytanie niemal dziś zasadnicze, ponawiane przez krytyków - i nie tylko; Jerzy Kwiatkowski np. sam sobie odpowiada: najmłodsze twórcze pokolenie robi poezję, "która pewien swój kształt niejako znormatywizowała, wielokrotnie zreprodukowała i - w niewiele różniących się od siebie wariantach - przedstawia nam pod nazwiskami różnych poetów". Więc raczej działanie zbiorowe. (...) Młodzi poeci, uświadamiani "od zewnątrz", traktowaliby owe pouczenia czy diagnozy zgodnie z przywilejem młodości, który nakazuje jedynie własną rację uznawać za obowiązującą. Niebezpieczeństwo normalizacji, standaryzacji czy uniformizacji zagnieżdziło się głębiej i chytrzej, w samoświadomości młodego pokolenia, jako jego programowy niemal status - egzystencjalny, artystyczny. Wyrazem tego jest nieustanny ruch grupujący, zbiórczu, podporządkowywujący: poetów w ramy działania wspólnego, poezje pod sztandary tendencji i kierunków.

Mowa oczywiście o coraz liczniejszych grupach twórczych, rozsianych i rozsiewiających się nadal po całej Polsce. (...)

Peoria "wspólczesnych grup literackich", mająca ambicje klasyfikacyjne, pióra Juliana Kornhausera (Życie Literackie nr 46, 1969), nie ma tu oczywiście większego znaczenia. Będąca bardziej formą usprawiedliwienia, (...), zawiera stwierdzenia mogące uchodzić za sprzeczne jak choćby to, że wspomniane grupy" świadomie rezygnując z postawy agresywnej, a więc totalnej przemiany literatury i postawy ludzkiej, zamanifestowały... wolę obrony... przed anonimowością i pwszechną standaryzacją".

Uwagi powyższe należy traktować jako przyczynek do prezentacji trzech nowych literackich grup krakowskich. Pierwsza z nich - Teraz (...), kolejna grupa 848 (...) i Tylicz. (...)

Tadeusz Nyczek