Tych dwoje na balkonie

Tych dwoje na balkonie
Jak na wielkiej scenie obrotowej

A pod balkonem miasteczko
Wystawia im swe świadectwo

Płyną przez górskie powietrze
Jakby szukali się jeszcze

Ona w szaleństwie go zaklina
Że to ni jej ni jego wina

On w przewiewnej koszuli
Wzdycha i do gwiazd się tuli

Stoją na dwóch biegunach
Między nimi pęknięta struna

Kiedyś grał jej pod balkonem
Serenady księżycowe

Ona była w letniej sukience
Nie potrzebowała nic więcej

Dziś tych doje na balkonie
Jak na wielkiej scenie obrotowej

A pod balkonem miasteczko
Wystawia im złe świadectwo

Lecz tak sierpniowo na balkonie
Że to chyba nie może być koniec